lof ongrondelose virtuut,
die thoochste, ende tnederste hebt ghemaect
tsamen een.
Lof slotel, die al dijnc sluut ende ontsluut,
lof erve, daer ons erve uut spruut,
lof erve ghecreghen, ende ervich gheraect
int hoochste leen.
Lof alder weerelt troost ghemeen
die hemel ende eerde maect blijde en vro,
daer heydin ende kersten up roupen: ‘O’.
Natuere blijft int werc versteken,
mijn tonghe en cans niet meer ghespreken,
ontsiende die goddelike vysentatie
dijns Zoons almachtich.
Mijn herte bescaemt, mijn oghen leken,
zenuwen ende adren vloeyen als beken,

De indexen van "Hoofdstukken Nederlands" worden geladen...

De indexen van "Iconografie" worden geladen...