Nu Heere, die alle dinghen vermuecht,
uut uwer overvloeyender duecht,
niet bij verdienten, o, ghewerdighe doch
van mi te ghedoghene dat ic noch
te mijnre noot ghebruke dijns
te roupene: ‘Vader, ontfarme dij mijns,
dijnre dienre, die mi niet beter en nome,
ende crupende toot dinen voeten come,
van duechden ydele, vul van zonden,
met quellender zielen, vul van wonden,
natuere ghecranct, mijn daghen ghequist,
mijn tijt verroukeloost recht als I mist.’